Na današnji dan, pre tačno 25 godina, preminuo je Milivoje Mića Tomić, jedan od najomiljenijih glumaca jugoslovenske i srpske kinematografije, poznat kao „kralj sporednih uloga“. Njegova glumačka karijera trajala je više od 45 godina, tokom kojih je ostvario 179 uloga, bez ijedne glavne, ali je uprkos tome ostao upamćen kao jedan od najvećih umetnika svog vremena.

Rođen u Beogradu, Mića Tomić nije odrastao s idejom da će jednog dana postati glumac. Studirao je Pravni fakultet, a tek u tridesetim godinama odlučuje da se oproba na sceni – na nagovor prijatelja i sasvim slučajno. Upisuje Odsek za pozorišnu umetnost na tadašnjoj Muzičkoj akademiji, mnogo pre osnivanja današnjeg FDU-a. Pripadao je prvoj posleratnoj generaciji velikih glumaca, rame uz rame sa imenima poput Ljube Tadića, Pavla Vuisića, Čkalje i Rade Markovića.

Njegova glumačka priča počinje na železničkoj stanici u Beogradu, kada su ga kolege zamolile da uskoči u predstavu „Sve će to narod pozlatiti“. Njegov zadatak je bio jednostavan – doneti tacnu sa čašama. Međutim, sapleo se, pao i razbio sve čaše. Publika je prasnula u smeh i nagradila ga aplauzom. Taj trenutak je u njemu probudio poziv za glumom i tako je rođena legenda.

Tomić je bio član Beogradskog dramskog pozorišta, a potom Ateljea 212, da bi se posebno istakao u filmovima crnog talasa, kao što su: „Tri“, „Neprijatelj“ i „Buđenje pacova“. Zablistao je i u najpopularnijim televizijskim i filmskim ostvarenjima: „Na slovo na slovo“, „Specijalno vaspitanje“, „Kamiondžije“, „Nacionalna klasa“ i naravno, „Maratonci trče počasni krug“, gde je tumačio deda Maksimilijana, bez ijedne izgovorene reči, a ostavio ogroman umetnički pečat.

Jedna od najintrigantnijih anegdota vezana je upravo za „Maratonce“. Njegova koleginica Melita Bihali, koja je igrala služavku Olju, otkrila je da postoji snimljena, ali nikad emitovana scena u kojoj Mića Tomić uvlači njen lik u kadu i cepa joj bluzu. Ova scena je bila rezultat tajnog dogovora sa rediteljem Slobodanom Šijanom, a imala je za cilj da pokaže „više“ o ulozi Olje kao „devojke za sve“. Prvi koji je to pokušao da zaustavi bio je legendarni Mija Aleksić, izražavajući neslaganje sa pravcem u kom scena ide.

Iako nikada nije nosio film kao glavni junak, Mića Tomić je pokazao da prava veličina ne dolazi iz minutaže na ekranu, već iz autentičnosti, prisustva i istinskog talenta. Njegova sposobnost da ostavi snažan utisak bez mnogo reči svedoči o njegovoj izuzetnoj umešnosti i posvećenosti umetnosti.

Tomić je kroz svoje uloge uspeo da osvoji srca publike, a njegovo prisustvo na sceni je bilo nezaboravno. Njegove sporedne uloge često su bile ključne za razvoj radnje i često su ostavljale snažan utisak na gledaoce. Publika ga je volela zbog njegove sposobnosti da donese humor, emocije i dubinu čak i u naizgled manje značajnim ulogama.

S obzirom na to da je postao sinonim za sporedne uloge, Mića Tomić je pokazao da su i najmlađe uloge od suštinskog značaja za celokupno delo. Njegov doprinos srpskoj kinematografiji je neprocenjiv, a njegov duh i dalje živi kroz filmove i pozorišne predstave koje je ostavio iza sebe.

U svetlu njegovog nasleđa, Mića Tomić ostaje simbol umetničkog integriteta i strasti prema pozorištu i filmu. Njegova priča nas podseća na važnost svakog umetnika, bez obzira na veličinu uloge, i na to da su najlepši trenuci umetnosti često oni koje ne zaboravljamo.