Zoran Radmilović, nezaboravni srpski glumac, napustio je ovaj svet 21. jula 1985. godine, ostavljajući iza sebe bogatu i raznovrsnu umetničku karijeru. Rođen u Zaječaru maja 1933. godine u građanskoj porodici, njegov otac je bio sudija, a deda arhitekta. Radmilović je tokom odrastanja pohađao osnovnu školu i gimnaziju u svom rodnom gradu, gde je često isticao kako se mučio kao učenik, što je odražavalo njegov cinični pogled na društvo i vrednosti koje su ga okruživale.

Od najranijih dana, Zoran je pokazivao sklonost prema glumi, ali porodica nije podržavala njegovu ambiciju. Nakon što je pokušao da studira pravo, arhitekturu i anglistiku, konačno se odlučio za Akademiju za pozorište, film, radio i televiziju, gde je diplomirao 1963. godine u klasi Mate Miloševića. Njegova profesionalna karijera započela je 1962. godine, kada postaje član Beogradskog dramskog pozorišta, a zatim se pridružuje Ateljeu 212.

Prelomni trenutak u njegovoj karijeri dogodio se 1964. godine kada je preuzeo ulogu u predstavi „Kralj Ibi“ Alfreda Žarija, nakon što je Ljuba Tadić odustao od te uloge. Ova prilika omogućila mu je da dokaže svoj talenat i da postane prepoznatljiv na pozorišnoj sceni. Njegova interpretacija „Kralja Ibija“ postala je legendarna i izvodila se tokom narednih dvadeset godina, ne samo u Jugoslaviji, već i u inostranstvu, uključujući Ameriku, Francusku i Sovjetski Savez.

Radmilović je najpoznatiji po ulozi u predstavi „Radovan III“ Dušana Kovačevića, gde je svojim kozerijama i humorom privlačio publiku koja inače nije bila sklona pozorištu. Njegov film debi dogodio se 1962. godine u filmu „Čudna devojka“ Jovana Živanovića, nakon čega je usledilo mnoštvo uloga u raznim filmskim, televizijskim i pozorišnim projektima.

I pored svoje uspešne karijere, Radmilović je bio poznat po svojoj skromnosti i povučenosti. Često je ignorisao lekarske savete i tretmane, a poslednji put je igrao „Radovana III“ 9. juna 1985. godine, što je bilo njegovo 299. izvođenje ove predstave. Umro je 21. jula 1985. godine u 52. godini života, a pozorište u njegovom rodnom Zaječaru danas nosi njegovo ime kao znak poštovanja i sećanja na njegov doprinos umetnosti.

Dušan Kovačević, njegov kolega, opisao je Radmilovića kao „genijalnog improvizatora“ i „džez glumca“, ističući njegovu sposobnost da nasmeje publiku i kolege na sceni. Njegova duhovitost i talent za improvizaciju ostavili su dubok trag u svetu pozorišta, a sećanje na njega živi i decenijama nakon njegovog preminuća.

Zoran Radmilović je bio više od običnog glumca; bio je umetnik koji je znao kako da dotakne srca gledalaca. Njegov rad i njegova ličnost ostavili su neizbrisiv pečat na srpskoj kulturnoj sceni, a njegovo nasleđe nastavlja da inspiriše nove generacije glumaca. Kroz svoje uloge, Radmilović je uspeo da prenese emocije i poruke koje su i dalje relevantne, podsećajući nas na važnost umetnosti i njenog uticaja na društvo.

Osim što je bio talentovan glumac, Radmilović je bio i osoba koja je volela humor i život. Njegova sposobnost da improvizuje i doprinosi atmosferi u pozorištu učinili su ga omiljenim među kolegama i publikom. Njegova prisutnost na sceni bila je neponovljiva, a njegov doprinos srpskoj pozorišnoj tradiciji ostaje zauvek upamćen.

U godinama koje su prošle od njegovog odlaska, Radmilović je postao simbol umetnosti i posvećenosti, a njegovo ime se povezuje sa najboljim aspektima srpskog pozorišta. Sećanje na njega živi kroz njegove uloge, ali i kroz ljubav i divljenje koje su mu ukazivali njegovi obožavaoci i kolege.