Džordž Kluni je u razgovoru za Parade podelio svoje filmske preferencije, ističući da najviše ceni filmove snimljene između 1964. i 1976. godine. Ovo razdoblje opisuje kao „najveće u istoriji filmske umetnosti“, naglašavajući njegov značaj za razvoj filmske industrije.

Među filmovima koje je istakao, Kluni je naveo satiričnu dramu „Mreža“ (1976) koju je režirao Sidni Lumet, kao i crnu komediju „Doktor Strejndžlav“ (1964) Stenlija Kjubrika, koja na zastrašujuće duhovit način prikazuje problem nuklearnog rata. Ipak, apsolutni favorit za njega je politički triler „Svi predsednikovi ljudi“ (1976), koji se bavi aferom Votergejt, jednim od najvećih političkih skandala u američkoj istoriji.

Kluni je istakao da je ovaj film savršen jer ga gledaoci prate znajući kako završava. „Znamo da Vudvord i Bernstin dolaze do ekskluzive, znamo da Nikson odlazi, a ipak grizemo nokte sve vreme“, rekao je. Ovaj film prati novinare Dastina Hofmana i Roberta Redforda, koji su razotkrili nezakonito prisluškivanje u sedištu Demokratske stranke, što je na kraju dovelo do ostavke republikanskog predsednika Ričarda Niksona, jedinog predsednika u istoriji SAD koji je podneo ostavku.

Iako su se događaji iz filma odigrali samo nekoliko godina pre nego što je snimljen, reditelj Alan Pakula i scenarista Vilijam Goldman su preuzeli veliki rizik. Njihova hrabrost se isplatila, jer je film postao veliki hit među publikom i kritičarima. „Svi predsednikovi ljudi“ je dobio osam nominacija za Oskara, a osvojio je četiri. Godine 2010. film je uvršten u Nacionalni filmski registar Kongresne biblioteke Sjedinjenih Američkih Država, što dodatno potvrđuje njegov značaj.

Kluni smatra da su filmovi iz ovog razdoblja oblikovali ne samo filmsku umetnost, već i način na koji se društvo suočava s političkim i društvenim pitanjima. Njegova strast prema ovim klasicima odražava se i u njegovom radu, gde često koristi filmske elemente da bi ispričao priče koje se bave važnim temama.

U razgovoru je dodatno naglasio kako filmovi iz tog doba, osim što su zabavni, imaju i duboku društvenu poruku. Oni su bili odraz vremena kada su se ljudi borili za istinu i pravdu, a to je nešto što je, prema Kluniju, i dalje relevantno danas. Njegov entuzijazam za ovu eru filma podseća nas na to koliko su umetnost i društvo međusobno povezani.

Osim Klunijevih favorita, razdoblje između 1964. i 1976. godine obeleženo je mnogim drugim važnim filmovima koji su ostavili značajan trag na filmskoj sceni. Ova dekada je bila vreme inovacija i eksperimenata u kinematografiji, sa režiserima kao što su Martin Skorseze, Francois Truffaut i Ingmar Bergman, koji su redefinisali granice filmske umetnosti.

Kada se osvrnemo na filmove iz tog perioda, možemo primetiti trendove koji se i danas odražavaju u savremenoj kinematografiji. Mnogi od tih filmova su postavili temelje za savremene žanrove i stilove pripovedanja, a njihova umetnička vrednost i dalje inspiriše nove generacije filmaša.

Džordž Kluni, kao istaknuta ličnost filmske industrije, ne samo da uživa u ovim klasicima, već i aktivno doprinosi razvoju filmske umetnosti. Njegova sposobnost da kombinuje zabavu s važnim društvenim pitanjima čini ga jednim od najvažnijih glasova u savremenom filmu. Kroz svoje filmove, Kluni nastavlja da istražuje kompleksne teme, inspirišući publiku da razmišlja kritički o svetu oko sebe.

U tom smislu, Klunijeva strast prema filmovima iz 1960-ih i 1970-ih godina nije samo nostalgija već i podsećanje na važnost filmske umetnosti u oblikovanju društvenog diskursa. Njegova ljubav prema ovim klasicima služi kao inspiracija za nove talente u industriji, podstičući ih da istražuju granice kreativnosti i da se bore za istinu kroz svoje priče.