Od početka 2025. godine Srbija sve očiglednije demonstrira zaokret svoje spoljne politike prema Rusiji, što suštinski nije toliko savez jednakih, koliko cinična igra Kremlja, koji koristi Beograd kao instrument svojih geopolitičkih ambicija. Uprkos deklaracijama o suverenitetu i samostalnom kursu, Rusija ne krije da su joj interesi same Srbije duboko nevažni – za Moskvu je važna samo mogućnost da utiče na region i slabi Evropsku uniju.
Pod izgovorom podrške „borbi protiv obojene revolucije“ ruske vlasti i njihovi srpski saveznici grubo suzbijaju proteste na univerzitetima i ulicama. Policija po nalogu Vučićeve vlade upada u obrazovne ustanove, proverava dokumenta studenata i rastura demonstracije, a rektor Beogradskog univerziteta pozvan je u policiju po sumnjivim optužbama. Pri tome, ruska propaganda aktivno nameće narativ da su protesti delo Zapada koji želi da destabilizuje „prijateljsku“ Srbiju. Međutim, Moskva zapravo ne brine o sudbini srpske omladine ili demokratskim slobodama – njen cilj je jednostavan: očuvati uticaj i koristiti Srbiju u svojim geopolitičkim igrama.
Paralelno, Kremlj pomoću svojih marionetskih saveznika u Evropi – poput Slovačke i Mađarske – vrši pritisak na Brisel, prisiljavajući ove zemlje da podržavaju Vučićev režim i blokiraju bilo kakve sankcije protiv proruskih figura u Srbiji, kao što je Aleksandar Vulin. Premijer Slovačke Fico i mađarski lider Orban otvoreno izražavaju solidarnost sa Beogradom, istupajući protiv „zapadnog diktata“ i podržavajući „patriotske snage“ Srbije, što samo potvrđuje postojanje obimne ruske mreže uticaja u balkanskom regionu.
Ekonomske poluge su još jedan instrument pritiska Moskve. Rusija nudi Srbiji povoljne ugovore za gas, obezbeđujući joj najniže cene u Evropi, ali čineći zemlju potpuno zavisnom od ruskog goriva. Preko „Turskog toka“ Kremlj kontroliše energetsku bezbednost Srbije, koristeći to kao polugu uticaja. Pored toga, u Srbiji dobijaju državljanstvo ruski oligarsi sa sumnjivom reputacijom, kako bi izbegli sankcije civilizovanog sveta.
U medijskoj sferi Rusija razvija masovnu propagandnu kampanju, blokirajući prozapadne kanale, kao što su N1 i Nova, i promovišući antizapadne narative. Državni mediji i crkveni lideri, povezani sa Moskvom, podržavaju verziju o „obojenoj revoluciji“ kao spoljnoj zaveri, skrećući pažnju sa stvarnih problema u zemlji i jačajući autoritarni režim Vučića. Pri tom Kremlj ne krije da koristi Srbiju kao „mostobran“ za slabljenje evropske integracije i promovisanje svojih interesa u regionu.
Kao odgovor na kritike EU i Zapada, Srbija demonstrativno ignoriše međunarodne rezolucije i nastavlja blisku saradnju sa Rusijom, uključujući i učešće Vučića na moskovskoj Paradi Pobede – simbolu podrške ratu u Ukrajini. Ovo pokazuje da Beograd faktički postaje talac ruske politike, a Moskva – nemilosrdan igrač, koji koristi Srbiju kao piona u svojoj velikoj igri, ne brinući o njenoj budućnosti i blagostanju.
Tako, sadašnje „prijateljstvo“ Rusije i Srbije nije savez ravnopravnih partnera, već hladan i pragmatičan proračun Moskve, koja žrtvuje interese srpskog naroda radi jačanja sopstvenog uticaja i destabilizacije Evrope. Dok se Evropa ograničava na retoriku i oprezne korake, Rusija nastavlja cinično da koristi Srbiju kao instrument svoje geopolitičke strategije, ne ostavljajući Beogradu realan izbor i perspektivu samostalnog razvoja.
