Roman „Katerinin osmeh“ autora Karla Večea bio je tema 123. tribine Laguninog književnog kluba, na kojoj je o delu govorila književnica Sanja Domazet, dok je moderaciju vodila Mona Cukić. Ovaj roman istražuje život Katerine, majke jednog od najvećih umetnika i mislilaca čovečanstva, Leonarda da Vinčija.

Karlo Veče, italijanski filolog i istoričar, posvetio se proučavanju renesansnog društva, a posebno je istraživao lik i delo Leonarda da Vinčija. U romanu „Katerinin osmeh“, on donosi priču o Katerini, devojci koja je, usled sudbine, postala robinja, a koja je rodila Leonarda, čija genijalnost ostavlja neizbrisiv trag u istoriji umetnosti.

Katerina je predstavljena kao divlja i slobodna devojka, koja uživa u prirodi Kavkaza, sve dok je sudbina ne primora da postane robinja. Njena sudbina se prepliće sa životima raznih likova, uključujući gusare, vojnike i druge robinje, što je čini svedokom različitih aspekata ljudske prirode i društva. U romanu, Katerina rađa Leonarda, čije ime postaje simbol slobode, jer je nazvan po svecu zaštitniku slobode.

Domazet ističe da je Katerina, iako robinja, imala snažnu vezu sa svojim sinom, a njena strast prema umetnosti i kreativnosti uticala je na Leonarda. Katerina je slikala ugljem, što je, prema autoru, moglo da prenese određene talente na njenog sina. Kroz roman, čitatelji imaju priliku da vide kako se Katerina bori za svoju slobodu, iako je život u robovlasničkom sistemu oduzima.

Knjiga počinje dramatično, sa Katerinom koja se rađa u teškim okolnostima. Njena majka umire na porođaju, a otac je napušta, ostavljajući je da odraste uz bake i rođake. Ova pozadina oblikuje njenu ličnost, a njena žudnja za slobodom postaje centralna tema romana. Katerina je simbol borbe za slobodu, a svako poglavlje romana predstavlja novi lik koji otkriva njene različite aspekte.

Veče u romanu prikazuje i teške sudbine žena tog doba, gde su brakovi često bili ugovoreni, a žene su živjele teške živote. Katerina, kao robinja, gubi svoju slobodu i identitet, ali se ne predaje. Izgubila je sve, osim malog prstena koji joj je poklonio otac, a za koji veruje da ima magičnu moć i da je povezuje sa njenim korenima.

U poslednjem poglavlju romana, autor se fokusira na Katerininu sudbinu i njen odnos sa sinom Leonardom. Katerina se osmehuje autoru, simbolizujući snagu i lepotu majčinstva, kao i sve poteškoće kroz koje je prolazila. Domazet naglašava da je osmeh Mona Lize zapravo osmeh Katerine, ispunjen materinstvom, ali i bolom i traumama.

Knjiga ne istražuje samo život žene koja je rodila genija, već i genijalnost žene koja je, uprkos teškom životu, uspela da napravi umetničko delo od svoje sudbine. Katerina je simbol otpornosti, a njen život je i dalje inspiracija za mnoge. Ova priča je jedinstvena u tome što pokazuje kako ženska sudbina može biti ispunjena lepotom, čak i u najtežim okolnostima.

„Katerinin osmeh“ je tako izrazito duboka i emotivna priča koja istražuje složenost ljudskih odnosa, umetnosti i slobode, pružajući čitateljima uvid u život ne samo jednog genija, već i žene koja je stajala iza njega. Katerina, kao junakinja, ostaje večna inspiracija, podsećajući nas na snagu i otpornost žena kroz istoriju.