Vojislav Bubiša Simić, jedan od najznačajnijih srpskih muzičara, kompozitora i dirigenta, napustio nas je juče u svojoj 102. godini. Njegov uticaj na srpski džez bio je neprocenjiv, ostavljajući dubok trag u muzici i kulturi zemlje. Simić je bio strastveni zaštitnik džeza u posleratnoj Jugoslaviji, gde je svojim radom sprečio gotovo potpunu marginalizaciju ove umetnosti, učvrstivši njen značaj i popularnost.

U periodu političkih i društvenih previranja, Simić je osnovao prvi privatni džez orkestar nakon rata, poznat kao „Dinamo„. Ovaj orkestar je kasnije evolucionisao u Zabavni orkestar Radio Beograd, koji je igrao ključnu ulogu u promociji džeza u zemlji i šire. Njegovo strastveno vođenje ovog ansambla omogućilo je mnogim talentovanim muzičarima da se pokažu i da doprinose razvijanju bogate muzičke tradicije koja je prirasla srcu Srba.

Tokom svoje karijere, Vojislav Bubiša Simić osvojio je brojne nagrade i priznanja na domaćim i međunarodnim festivalima, predstavljajući Srbiju sa dostojanstvom i profesionalizmom. Njegove kompozicije, koje su često kombinovale elemente tradicionalnog i modernog džeza, osvajale su publiku i kritiku, te su doprinele bogatoj kulturnoj riznici koja je obeležila njegove godine rada.

Simićev šarm i entuzijazam nisu se ogledali samo u njegovim muzičkim dostignućima, već i u načinima na koje je inspirsao generacije mladih muzičara. Mnogi od njih ističu kako je njegov način pristupa muzici i životu bio motivacija za ostvarivanje svojih snova. Njegova poslednja dela, iako je imao 93 godine, odražavaju trajnu ljubav prema muzici i njegovu sposobnost da stvara i dalje, bez obzira na godine.

Njegova ostavština ne obuhvata samo muziku, već i duh zajedništva koji je uspeo da izgradi kroz svoje projekte i orkestre. Simićeva vizija o džez muzici kao sredstvu za povezivanje ljudi, različitih stilova i kultura, učinila ga je jedinstvenim umetnikom, čiji će rad nastaviti da inspiriše buduće generacije.

Kao ikona džeza, Vojislav Bubiša Simić bio je više od muzičara. On je bio promoter kulturne raznolikosti, prilagođavajući se svim okolnostima koje su ga okruživale. Njegovo umeće, kako u muzičkom stvaralaštvu tako i u vođenju orkestra, postavilo je temelje za razvoj i dalji rast džeza u Srbiji.

U njegovom kraju, njegov odlazak ostavlja veliki vakuum, ali Simićeva muzika i duh će ostati zauvek urezani u srcima svih kojih se dotakao. Na kraju, njegova priča je priča o osnaživanju umetnosti i značaju koji muzika ima u našim životima. Vojislav Bubiša Simić, izuzetan umetnik i vođa, zauvek će živeti kroz note koje je ostavio iza sebe.